Als ik boos ben, gefrustreerd of geïrriteerd… Denkt men dat ik moet huilen.

Woede is slechts een schijn emotie. Er zit wat onder. En dat is verdriet.

Maar als iemand mijn vent iets zegt wat niet door de beugel kan. Voel ik toch echt geen verdriet. Misschien een kleine pijn omdat ik weet hoe hij is. Maar vooral een opborreling van onrechtvaardigheid tegenover mijn liefde. Toch voel ik geen verdriet.

Als iemand mij jarenlang klein heeft gehouden wordt ik niet verdrietig. Pijn is er ook niet. Die had ik al verwerkt. Door het besef dat ik mijn verleden mag laten rusten. En mijn kracht mag terugpakken. Maar het bewustzijn dat iemand mij dat had aangedaan. Daar borrelde weer iets omhoog: oneerlijkheid en oneerbiedig. Toch geen verdriet.

Tuurlijk woede is slechts een emotie. En een emotie is een beweging van een dieper liggend gevoel. En dat gevoel is altijd een soort pijn.

Een pijn dat je niet wordt erkend in een bestaansrecht. Zoals de pijn dat degene die ik liefheb ten onrechte werd bedreigd. Dat was de pijn van mijn bestaansrecht van liefde. En dat iemand mij gekleineerd had. Dat was mijn pijn van mijn recht van authenticiteit.

Dat heeft niks met verdriet te maken wat ook gewoon een beweging is. Een motion van een gevoel. Van een pijn. Een pijn van een bestaansrecht die niet erkend werd.

Verdriet, woede, schuld, schaamte, blijheid, vreugde, tevredenheid. Het zijn emoties. Bewegingen van gevoelens. En gevoelens krijgen benamingen en beschrijvingen. Waardoor we het kunnen herleiden naar de pijn.

Maar even lekker Hollands: waarom mag woede dan niet gewoon woede zijn? Waarom moet het altijd verdriet zijn? Is verdriet beter dan woede? Geeft het dezelfde strijdkracht om jezelf te helen? Geeft het dezelfde vechtlust om je eigen beste versie te worden? Geeft het de moed en daadkracht om degene die jou iets heeft aangedaan zijn of haar onrecht te bewijzen?

Nee dat doet woede.

Dus nogmaals waarom mag woede niet gewoon woede zijn? Waarom kunnen we daar geen positiviteit uithalen? Waarom willen mensen woede niet gebruiken voor het goede? Waarom moet woede altijd teniet gedaan worden?

#woedemagerzijn

(Als dierentolk en therapeut ben ik altijd met mindset bezig en healing. Maar wat in de spirituele community echt niet begrijp is waarom altijd alles licht en liefde moet zijn. Terwijl juist het donkerte ons het meeste leert over onze eigen licht en liefde. Zoals ook waarom woede altijd omgedraaid moet worden naar verdriet. Ik snap het niet.

Alsof we delen van onszelf niet willen zien. Omdat het een donkere kant is? Het heet niet voor niets schaduwwerk… En als je jouw eigen schaduwen niet onder ogen wil zien. Naar wie kijk je dan in de spiegel? Ik kan je vertellen: niet naar het complete plaatje. Want weet je, je bent mens. Een mens met meer gevoelens dat licht en liefde en verdriet. En je mag ze allemaal ervaren. Alles. Dat is waarvoor je leeft. Niet alleen om te leren en te groeien. Maar juist om te ervaren waar dit lichaam toe in staat is met wat jou wordt gegeven in dit leven. En wat je in je leven manifesteert.

Dus omarm die woede, pak jouw donkerte aan, kijk naar jouw schaduwkanten. En zie jouw totale zelf. Om vervolgens echt te leren wat jouw licht is en waar jouw liefde is. Want zonder de nacht zijn er geen sterren. Zonder schaduw is er geen diepgang. Liveife to the fullest.)