Tag: wat kunnen we van bomen leren

Wat de omgevallen en trots staande bomen ons leren: Ik voel het al vanaf het moment dat ik over ‘corona’ hoorde: Verandering zit in de lucht. Net als jij zag ik mensen en bedrijven neerstorten. En zagen we mensen kampen met hun innerlijke strijd. Waarbij ze de schijn ophielden alsof het over de buitenwereld ging. Maar mensen zijn hun zelfreflectie kwijt. Zoals ook hun bewuste verbinding met de natuur en hun innerlijke wezen. Ze weten niet meer hoe het is om te leven voor zichzelf. Of te leven voor een doel. Te zoeken naar wat dit doel is en hoe je daarmee de wereld kunt helpen of verrijken. Men is kwijt dat man vrouw is en dat de vrouw net zo goed ook man is. Dat de mens een zoogdier. Een afstammeling van de primaten. Dat we nog niet eens zo heel erg lang ons settelen in huizen. En pas sinds een paar decennia de technologieën van vandaag hebben gestart. Een nieuwe kans En nu hebben ondernemers de kans gekregen om zich te uiten in nieuwe wegen. Of erachter te komen dat het ondernemerschap zoals ze tot en met 2019 deden. Eigenlijk helemaal niet bij ze past! Omdat ze vanuit hun hart en ziel willen ondernemen i.p.v. cijfertjes. Toch is dit moeilijker als gedacht. Dat blijkt wel uit de vele gevallene, jong en oud het heeft geen voorkeur gehad. Mindset is een sleutelwoord in mijn ogen. Hoe we omgaan met ons verlies en onszelf uitdragen. Alles heeft te maken met mindset. En als deze vanuit creatiekracht, meebuigt zoals bomen in de wind: Dan kunnen we nog sterker dan tevoren uit de storm komen. Maar houden we vast aan het oude, de rechte lijnen die voor ons zijn uitgezet. Of hebben we onze vertakkingen niet verwerkt. Misschien nog erger, hebben we wonden laten zweren. Dan breken we als oude bomen die niet mee willen gaan met de tijd door midden. Vallen hele vertakkingen als een boom van een boom van ons af. Of verliezen we een deel zoals een boom met rot tussen 2 toppen. En dat terwijl wij juist zo buigzaam kunnen zijn als de wilde dieren. Die zich kunnen aanpassen waar het voor ons onmogelijk lijkt. Door onze verstarde ogen. De coronacrisis als verademing Voor mij was het een verwelkoming, een verademing: Mensen moesten ineens afstand van mij houden zodat ik gewoon kon zijn. Ik hoefde mij niet groter te maken, een stoere blik op te zetten, mijn eigen plek te claimen. Het enigste wat nodig was, was mijzelf te zijn. Ja we moesten gemaskerd door het leven. Maar het hoefde niet… Wij bestelden onze boodschappen. En realiseerden dat we nóg meer tijd winnen hiermee! Het leven werd nog leuker juist. Tevens hadden we meer tijd voor de mensen die er écht toe deden. Nu we moesten nadenken over visite. Men kreeg eindelijk de kans om te praten met elkaar. Om weer een écht gezin te worden. En vooral weer naar zichzelf te keren. Zodat men kon reflecteren waar ze waren in het leven. En of hen dit gelukkig zou maken na de corona tijd. Kun je je eigen vriend(in) zijn wanneer het nodig is? Een hele belangrijke vraag, want je hebt vooral jezelf. Alles en iedereen om je heen is slechts een verrijking. Die heb je niet. Als je geluk hebt kun je voor hen kiezen en kiezen zij voor jou. Tevens kregen dieren meer waarde. Zij helpen ons te reflecteren op wat we nodig hebben. Op wat we onszelf moeten geven: Waarde, liefde, warmte, gezelschap, genegenheid, een knuffel en een kus. Hoeveel dieren er eindelijk een huisje hebben gekregen! Waar staat jouw mindset? Ja natuurlijk kan dit allemaal ook slecht aflopen. En is het voor sommigen zo zwaar geweest, dat ze helaas niet meer onder de levenden zijn. Maar is dat dan echt de fout van het ‘virus’? In mijn ogen is het de fout van onszelf. We hebben ons laten meevoeren met alleen maar tastbare en zichtbare bewijzen. Nooit meer gelovend in ons eigen intuïtie want dat is toch niet zichtbaar. Meegaan op wat anderen zeggen, want hoe meer stemmen, des de groter het bewijs. Terwijl jouw innerlijke waarheid heel anders is wellicht. Als wij niet voelen, niet meegaan op onze innerlijke waarheid en onze intuïtie buitensluiten. Alsof we goden zijn die het recht hebben te vertellen wie mag blijven leven. Zijn we zelfs de goden al voorbij. Want goden hebben nooit met de vrije wil van levende wezens mogen interfereren. Alleen de mens die denkt dat zij dat mag. Maar als zij niet krijgt wat ze wilt, dan stampt ze als een kindje met de voeten op de grond. Armen over elkaar gevouwen, huilend en krijsend. Machteloos. Wat voor een godheid ben je dan? Juist ja, een zoogdier. Een primaat met aanpassingsvermogen en met een creatief brein. Een hart die spreekt net als een buik vol intuïtie. Wat leren de stormen van 2021 jou? Ben jij een boom die door midden knakt omdat je te star vasthoudt aan het verleden? Aan hoe alles ‘hoort’ te zijn? Omdat je dat ooit in je vroegere leventje geleerd hebt? Of ben je buigzaam? Leer je met jouw tijd mee te gaan, groei je naar wat voor jou goed is. Omdat je dan ook het ecosysteem om jou heen kan helpen. Weet je… Als je graag het ene wilt zijn maar je bent nog het andere: Het is slechts mindset om jouw brein te trainen naar diegene die jij wilt zijn. Je hebt de keus. Verpest het leven voor jezelf en jouw omgeving niet. Leer maar eens van de natuur en het weer. Ontvang je de regen? Of laat je je wegspoelen… Let op: dit is niet om te zeggen dat het allemaal gemakkelijk is. Of je een gevoel te geven dat je het verkeerd hebt aangepakt. Dit is een tekst, bedoelt als inspiratie. Om in te zien dat er anders mee om gegaan kan worden. Want, als mensen zoals Donald Trump zichzelf miljardair kunnen maken. Dan kan jij jezelf gelukkig maken. Ongeacht waar je vandaan komt en wat je allemaal niet hebt. Het leven geeft heel veel contrast om te zien wat je niet wilt. Zodat je kan dagdromen over wat je wel wilt. En eindelijk de keuzes kan gaan maken die daarbij horen. Zodat jij jouw leven kan gaan leiden hoe jij het voor je ziet.